اغلب متولدین دهه 80 میلادی یعنی افرادی که هماکنون بین 30 تا 40 سال سن دارند برای استفاده نکردن از شبکههای اجتماعی دلیل مشترکی میآورند: «هر کسی می تواند بفهمد من در حال انجام چه کاری هستم.»
وابستگی متولدین دهه 80 میلادی به تکنولوژی بر کسی پوشیده نیست. از هر 10 نفر بیش از 8 نفر با موبایل کنار تختخوابشان میخوابند. تقریبا دوسوم آنها اعتراف کردهاند که هنگام رانندگی با موبایل پیامک میفرستند. از هر 5 نفر یک نفر از خودش ویدئوی آنلاین منتشر میکند و سهچهارم نیز در شبکههای اجتماعی برای خود پروفایل ساختهاند.
طبق گزارش موسسه Pew در سال 2010، متولدین دهه 80، در مقایسه با دیگر نسلها، بیشترین فعالیت را در رسانههای اجتماعی دارند. 75 درصد آنها حداقل یک اکانت در رسانههای اجتماعی برای خود ساختهاند. در مقایسه، تنها 50 درصد متولدین دهه 60 تا 70، 30 درصد متولدین پس از جنگ جهانی دوم (یعنی متولدین 1946-1964) و 6 درصد افراد 65 ساله یا مسنتر از رسانههای اجتماعی استفاده میکنند.
اما درصد کمی از متولدین دهه 80 هستند که اصلا از رسانههای اجتماعی استفاده نمیکنند. در ادامه نظر چهار نفر از متولدین دهه 80 میلادی را میخوانید که برخلاف این روند پیش میروند.
Celan Beausoleil مددکار اجتماعی است و رابطه نهچندان خوبی با فیسبوک دارد. او آخرین بار در ماه دسامبر اکانت فیسبوک خود را غیرفعال کرد؛ وقتی فهمید در کنار مطالبات کاریاش سروکار داشتن با اطلاعات شخصیای که دیگران به اشتراک میگذارند چقدر سخت است.
او میگوید: «قسمت اعظم شغل من گوش کردن به زندگی دیگران در طول روز است. کمکم احساس کردم رفتن به شبکههای اجتماعی و دیدن تکتک جزئیات زندگی مردم، از جمله افرادی که با آنها هیچ رابطهای ندارم، بیش از اندازه است. احساس میکردم زیاد از حد وارد حریم خصوصی دیگران میشوم.»
او افزود: «من در کارم زمان زیادی صرف مردم میکنم. بعضی اوقات این احساس به من دست میداد که انجام همان کار در زندگی شخصیام دیگر بیش از حد است.»
اما بیوسلیل عاشق شیوه منحصربهفرد رسانههای اجتماعی در اتصال جهانی است و آن را از تنها دلایل ماندندش در فیسبوک میداند. «یکی از ویژگیهای فیسبوک که واقعا دوستش داشتم این بود که میتوانستم ساعتها بشینم و درباره دوستم چیزهایی بخوانم و بعد درباره یکی از دوستانِ او و بعد درباره یکی از دوستانِ دوستانِ او و درنهایت به صفحه فیسبوک کسی برسم که در آن گوشه جهان زندگی میکند. عادت داشتم همیشه این کار را بکنم.»
ماتیاس، که در دفتر انرژی شهر بالتیمورکار میکند، سالها اکانت فیسبوک و توییتر داشت تا اینکه نوامبر سال 2012 آنها را بست. پس از این تصمیم ناگهانی نیز برای پایان دادن به حضورش در رسانههای اجتماعی، «بهسرعت وجود فیسبوک را فراموش کرد.»
او میگوید: «یک روز متوجه شدم که زمان زیادی صرف آن میکنم و این ثانیهها کمکم جمع میشوند. با خودم فکر کردم که اگر به جای این کار، این زمان را صرف کار دیگری میکردم چه میشد. اگر با این ثانیهها کار دیگری میکردم چه میشد؟ چه اتفاقی میافتاد؟ آیا از آن کار لذت میبردم؟»
او هنوز هم می داند که داشتن اکانت در رسانههای اجتماعی مزایایی دارد، مانند زمانی که دوستانِ نامزدش را اولین بار ملاقات کرد و فهمید که «برقراری ارتباط با 20 نفر که در مهمانی ملاقات میکنی، بسیار آسانتر است اگر بتوانی چهره، زادگاه و کارشان را بعدا به یک عکس ربط دهی»؛ یا اینکه سازماندهی آنلاین مناسبتهای بزرگ چقدر راحت است. ماتیاس برای دعوت افراد به مهمانی از دوستانش کمک میگیرد و گاهی هم مطمئن است که با این روش کسی کاری به کارش نخواهد داشت.
اما در حال حاضر از زمان آزادی که به دست آورده لذت میبرد. اکنون زمانی که در آسانسور است و زمانهای آزاد بین کارش را به جای خواندن اخبار سایتها به خواندن اخبار، مقالات و کتابها میگذراند و به دلیل نداشتن هیچ دوست آنلاینی، برای دعوت به مهمانی باید تلفنش را بردارد و به همه زنگ بزند؛ عملی که اکنون برایش بسیار لذتبخش است.
راسکاسکاس، که اخیرا از کالج فارغالتحصیل شده، خود را فردی توصیف میکند که زندگی خصوصیاش برایش اهمیت فراوان دارد. به همین دلیل رسانههای اجتماعی، که به دیگران اجازه میدهد به تجسس و موشکافی در زندگی او بپردازند، برایش اصلا جالب نیست.
راسکاسکاس، که اکنون به دنبال شغل است، میگوید: «من علاقه دارم حریم شخصیام را حفظ کنم و دلم نمیخواهد راجع به خودم اطلاعات بدهم.»
او به تازگی اکانت توییتر خود را حذف کرده و دو سال پیش نیز اکانت فیسبوکش را غیرفعال کرده بود؛ پس از اینکه فهمیده بود دوست ندارد هرکسی بفهمد او در حال انجام دادن چه کاری است.
اما راسکاسکاس، که به دلیل سختگیری والدینش در استفاده از تکنولوژی خیلی دیر عضو فیسبوک شده بود، میتواند جنبههای مثبت رسانههای اجتماعی را هم ببیند. وقتی یکی از دوستانش، که ارتباطش را با وی از دست داده بود، یک ماه به ناپل نقل مکان کرد، تا زمان برگشتش راسکاسکاس حتی متوجه نشده بود که او به آنجا رفته. به نظر این دختر 22 ساله، «این موضوع خیلی اعصابخردکن بود.»
اما درنهایت، برای راسکاسکاس داشتن حریم خصوصی مهمتر از هرگونه مزایایی است که رسانههای اجتماعی شاید داشته باشند؛ مخصوصا بعد از شکست در رابطه عاطفیاش متوجه نکات مثبت این قضیه شد. آخرین باری که رابطهاش با کسی به پایان رسیده و دیده که او آنلاین است، اصلا برایش خوشایند نبوده. «یک بار وقتی که هنوز در فیسبوک عضو بودم رابطهام به هم خورد و همهاش به این موضوع فک میکردم که خدای من! الان باید عکس فیسبوکم را عوض کنم؟ باید استاتوسم را تغییر دهم؟ اما این دفعه مجبور نیستم نگران هیچکدام از اینها باشم. منظورم این است که او الان درگیر این قضیه است، اما من نیستم.»
راجاگوپالان، دانشجوی سال اول کالج بوستون، فکر نمیکند با پرهیز از رسانههای اجتماعی چیزی از دست بدهد. او ادعا میکند: «رسانههای اجتماعی هیچ تاثیر مهمی در زندگی من ندارند.» او میگوید با اینکه دوستانش در مورد مهمانیها و مناسبتها درفیسبوک مطلب میگذارند، حواسشان هست که برای او هم پیامک بفرستند. در ادامه اضافه میکند: «از وقتی بچه بودم، همیشه یک قدم عقبتر از این موضوعات بودم و به همین دلیل هیچگاه برایم اهمیت چندانی نداشت.»
درواقع راجاگوپالان تنها در مواقع اجتنابناپذیر از رسانههای اجتماعی استفاده میکرد؛ مانند زمانی که تنها از این راه میتوانست با هماتاقی جدیدش در کالج ارتباط برقرار کند. پاییز گذشته، پیش از شروع کالج، اولین و تنها اکانت خود را در رسانههای اجتماعی ساخت و برای برقراری تماس با هماتاقی جدیدش و بحث در مورد برنامههایشان برای آن سال مجبور شد وارد دنیای فیسبوک شود.
چند ماه پس از آن، با اینکه هنوز آن اکانت را دارد، اعتراف میکند: «از آن استفاده نمیکنم، آن را چک نمیکنم یا کارهایی از این دست انجام نمیدهم.» بیشترین فعالیتی که اکانت او تا به حال دیده، زمانی بوده که دو خواهرش او را در عکس خانوادگی تگ کردهاند تا به این ترتیب او را بیشتر به دنیای مجازی بکشانند.
راجاگوپالان در تمام مواقع دیگر از رسانههای اجتماعی اجتناب کرده، هرچند توییتر برایش وسوسهانگیز بوده است. او که طرفدار ورزش است اذعان میکند: «بیشتر اخبار اول اینجا منتشر میشود»، اما حاضر به ساخت اکانت برای خودش نشد و گفت: «برای خواندن توییتها به اکانت احتیاجی ندارم.»
منبع: وب سایت آخرین خبر